Een bekend gezegde geeft aan dat het de toon is die de muziek maakt. De manier waarop je dingen zegt, geeft betekenis aan de boodschap die je brengt. Zo kun je de zin 'jij bent aardig' zeggen in de betekenis dat je de ander aardig vindt, maar met een andere toonkleur kan met dezelfde woorden gezegd worden dat de ander juist niet aardig is. C'est le ton qui fait la musique..... Met muziek kun je invloed uitoefenen op je gevoel.

Ruim 2400 jaar geleden zei filosoof Plato: "Muziek is de essentie van de regelmaat en leidt tot alles wat goed, juist en mooi is." Moderne filosofen opperen wel eens dat een bezoek aan een concert beter helpt tegen een depressie dan een bak vol antidepressiva. En dan te weten dat een concertkaartje stukken voordeliger is. Of het klopt laat ik in het midden.

Wel denk ik dat iedereen zich herkent in het gevoel dat muziek bij je kan oproepen. Je krijgt een kick als je naar metalmuziek luistert, komt bij je tranen als je naar André Hazes luistert, vergeet even alle stress als DJ Tiësto uit de speakers dendert of voelt je intens gelukkig als je het tweede pianoconcert van Chopin op de radio hoort. Muziek doet iets met je. Muziek is een krachtig geneesmiddel dat van invloed is op je psyche. Als muziek zo gezond is, waarom is er dan niet tijdens elke les op school iets van muziek? Nu tijd voor een les waar muziek moet,omdat het gezond is. Omdat het een gezonde toon zet. C'est la musique qui fait le ton

Dat lijkt simpel, maar er is ook iets ingewikkelds aan. Muziek is namelijk ook een voorbeeld van diversiteit. Wat de één een goed gevoel kan geven, maakt de ander wellicht stikchagrijnig of bloednerveus. Er is dus geen definitie van wat nu eigenlijk gezonde en niet-gezonde muziek is.